David, ένας μουσικός του δρόμου

Η παρακάτω συνέντευξη αποτελεί μέρος της μικρής μου συνεισφοράς στη σχολική εφημερίδα του 6ου Γυμνασίου Ηρακλείου, με τίτλο "6οπεισμα". Δημοσιεύτηκε κατά τη σχολική χρονιά 2010-11, αλλά νομίζω πως ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, οπότε γιατί να μην δημοσιευτεί κι εδώ; 

   Ιδού λοιπόν τι μου είπε ο David, ένας μουσικός του δρόμου. Πιθανότατα τον έχετε ακούσει να παίζει κιθάρα και να τραγουδά στους δρόμους του Ηρακλείου, να λοιπόν και μια ευκαιρία να ακούσετε τι έχει να μας πει: 

David, ένας μουσικός του δρόμου.

Κατεβαίνοντας τη Δαιδάλου, έφτασε στ’ αυτιά μου ο γλυκός ήχος της κιθάρας και μια μελωδική φωνή:

«Hey Joe, I've heard you shot your woman down,
shot her down, now
Hey Joe, I've heard you shot your old lady down,
You shot her down to the ground»

(Jimi Hendrix)

Ένας μουσικός του δρόμου δίνει ένα πιο ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη. Έχει καλή φωνή, παίζει ωραία. Θα μπορούσε άνετα να εμφανίζεται σε κάποια μουσική σκηνή.

Τον πλησιάζω. Είναι χαμογελαστός και κοινωνικός. Του λέω πως θέλω να γράψω ένα άρθρο για αυτόν. Δεν έχει πρόβλημα. Κατευθείαν μου δίνει τον αριθμό του και αρχίζει να μου μιλάει για τη ζωή του. 34 χρόνια μουσικός του δρόμου. Κλείνουμε γρήγορα ένα ραντεβού για συνέντευξη. Τον αφήνω πίσω μου με ένα ζεστό καληνύχτα κι ένα χαμόγελο. Στέκομαι για λίγο και ακούω:

«How many roads must a man walk down,

before you call him a man?

How many seas must a white dove fly,

before she sleeps in the sand?

And how many times must a cannon ball fly,

before they're forever banned?

The answer my friend is blowing in the wind,

the answer is blowing in the wind.»

(Bob Dylan)

Η μέρα της συνέντευξης έφτασε, και ομολογουμένως είχα λίγο άγχος καθώς δεν είχα κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το μόνο που ήξερα γι΄ αυτόν είναι ότι τον λένε David. Τα υπόλοιπα ας σας τα πει ο ίδιος:

Ε: Πρώτα από όλα, από πού είσαι;

D: Είμαι μισός Σκωτσέζος μισός Ισπανός.

Ε: Και που έμενες πριν έρθεις στην Ελλάδα;
D: Εγώ γεννήθηκα στην Αυστραλία.

Ε: Αυστραλία; Κοσμογυρισμένος! Και πώς προέκυψε να έρθεις εδώ; Ταξίδευες; 
D: Ναι. Είχα περάσει από εδώ πριν από 25 χρόνια και μου άρεσε. Πέρασα άλλες 5-6 φορές και τώρα που έχω μεγαλώσει μπορώ να μένω εδώ στο νησί και να ταξιδεύω με το μυαλό μου.

Ε: Σ’ αρέσει δηλαδή; Από όλα τα μέρη αυτό προτιμάς;
D: Μ’ αρέσει γιατί εδώ είναι Ευρώπη και στην Ευρώπη είναι πιο εύκολο να ζεις. Παρά να μένεις στην Ινδία, την Αφρική… Ο καιρός είναι καλός.

Ε: Μας κατηγορούν εμάς τους Έλληνες ότι εδώ δεν είμαστε Ευρώπη. Και συ λες ότι σ’ αρέσει γιατί είναι Ευρώπη. 
 D: Ευρώπη δεν είμαστε; Το τελευταίο σημείο στην Ευρώπη είναι.

Ε: Ένα πράγμα που σ’ αρέσει γύρω σου; 
 D: Η μουσική.

Ε: Γιατί η μουσική;  
D: Γιατί έτσι είμαι. Έτσι είναι η ζωή μου.

Ε:Και πόσο καιρό ζεις σα μουσικός;  
D: Πολύ. 34 χρόνια.

Ε:Και ποιο είδος μουσικής σ’ αρέσει πιο πολύ;  
D: Blues.

E: Αγαπημένος καλλιτέχνης; 
D:Ο Jimi Hendrix.

Ε: Λατρεία ο Hendrix… Και πως έμαθες κιθάρα; Έκανες μαθήματα; 
 D: Στην αρχή μόνος μου. Έκανα και λίγο μαθήματα με φίλους. Έτσι.

Ε: Πόσα μουσικά όργανα ξέρεις;  
D: Κιθάρα, μπουζούκι, ντραμς, σάσι, φλογέρα...

Ε: Είναι εύκολο να ζεις έτσι; 
 D: Καθόλου. Πρέπει να χεις πάντα γούστο για να ανοιχτείς στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια νιώθω λίγο πανικό. Γιατί παλιά, που ήμουν πιο μικρός, πριν 10 χρόνια ήμουνα πολύ μέσα στον κόσμο. Ήμουνα «μεγάλη φάτσα» χα, χα. Πήγαινα σε εκδηλώσεις, ήξερα κόσμο. Τώρα νιώθω λίγο γέρος και γι’ αυτό τώρα η μουσική μου πάει πιο πολύ προς το blues, παίζω πιο μόνος μου, σε πιο κλειστούς χώρους. Παλιά ήμουνα μεγάλος μουσικός, έτσι μου λέγανε τουλάχιστον. Τώρα είμαι πιο κλειστός, μέχρι να κάνω μια φοβερή μπάντα και να γυρίσω την Ελλάδα. Αυτό θέλω να κάνω τώρα.

Ε:Δηλαδή θες να ξεφύγεις από αυτό το στυλ, το να παίζεις στο δρόμο;  
D: Δεν είμαι μόνο έτσι. Έχω παίξει σε ταβέρνες, σε μπαρ, με γουστάρει ο κόσμος. Αλλά μ’ αρέσει η ελεύθερη ζωή. Και μπορώ να ζήσω έτσι. Ούτε πεινάω, ούτε κάνω ποτέ έτσι το χέρι μου να ζητιανέψω. Πολύς κόσμος γουστάρει πολύ τη μουσική μου και μου δίνει, άλλοι όχι.

Ε: Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ανθρώπους πιο κλεισμένους στα σπίτια τους, πιο μόνους. Εσύ που είσαι κάθε μέρα στο δρόμο το βλέπεις αυτό;
D: Εννοείς με την κρίση, κι αυτά;

E: Όχι μόνο με την κρίση. Η κρίση είναι κυρίως κοινωνική. Οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, στρες, άγχος, φόβος. Εσύ το βλέπεις αυτό; Έχουνε χρόνο να σταματήσουνε να ακούσουνε λίγο μουσική; D: Ναι, το βλέπω. Τα δύο τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ η Ελλάδα. Αλλά η μουσική στο δρόμο είναι παντού.  Δίνει ζωή στον κόσμο. Η μουσική είναι ζωή. Χωρίς τη μουσική θα πεθαίναμε. Πιστεύω ότι όποιου δεν του αρέσει η μουσική δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καλά.

E: Αν ήθελες να πας σε κάποιο άλλο μέρος στον κόσμο που θα πήγαινες; 
 D: Έχω πάει παντού. Πιο πολύ μου άρεσε το Μεξικό. Άνθρωποι του ήλιου.

Ε: Πώς θες να είσαι σε δέκα χρόνια;
D: Έτσι. Δεν μπορώ να αλλάξω. Αυτός είμαι εγώ.

 

 Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ ακόμη ώρα. Μιλήσαμε για τη μουσική, τα ταξίδια του David, το φεστιβάλ του Woodstock, το Μάρκο Βαμβακάρη… Θα μπορούσα να έχω γράψει 10 σελίδες ακόμα, αλλά για ευνόητους λόγους το απέφυγα. Αυτό που ξεχώρισα από τη συζήτηση με το David είναι η φράση «άνθρωποι του ήλιου». Ταιριάζει και στους Έλληνες. Ας μην είμαστε πια «οι Έλληνες της τελευταίας στιγμής», «οι Έλληνες του ωχαδερφισμού», «οι Greek lovers της πεντάρας». Ας είμαστε «οι Έλληνες, οι άνθρωποι του Ήλιου».

  Όσοι θέλετε να γνωρίσετε το David βρίσκεται συνήθως στη Δαιδάλου και τα γύρω στενά. Μην διστάσετε να το κάνετε, πραγματικά αξίζει. Και ο ίδιος και η μουσική του.