Δικαιοσύνη

    

  Και ναι, υπάρχει Θεός! Ακούσατε μήπως ένα περίεργο ήχο, σαν μέταλλο που τρίζει; Από αυτούς που σε ανατριχιάζουν και κοιτάς ενοχλημένος δεξιά-αριστερά ποιος τους προκάλεσε; Ήταν τα σκουριασμένα γρανάζια της δικαιοσύνης που επιτέλους πήρε μπροστά. 

      Για όσους δεν το άκουσαν ήδη, ο ηγούμενος Εφραίμ, ο πνευματικός διαφόρων προσώπων που στόλιζαν τα προηγούμενα χρόνια το Ελληνικό Κοινοβούλιο (Ρουσόπουλος, Τσιτουρίδης κ.ά.), ο κύριος εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου επιτέλους προφυλακίστηκε. Χρειάστηκε να περάσουν 3 περίπου χρόνια, μια κυβέρνηση να φύγει βιαστικά από την πίσω πόρτα, κλείνοντας βιαστικά τη Βουλή για εκλογές με σκοπό να παραγραφούν τα πολυάριθμα αδικήματα των μελών της, να ξοδευτεί πολύ χαρτί και σάλιο σε πολιτικές αναλύσεις, να βγει ένας λαός να τα σπάσει ένα Δεκέμβρη ολόκληρο και να σιχαθεί ένα μεγάλο μέρος των πιστών τους εκπροσώπους του Θεού (ομολογουμένως άδικα σε αρκετές περιπτώσεις).

  Κι όμως, μετά από 3 χρόνια υποκρισίας η ελληνική Δικαιοσύνη προφυλάκισε τον Εφραίμ. Οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγο καιρό άφησαν τον Μάκη Ψωμιάδη, μαζί με μία νομοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πολιτικών, έπραξαν επιτέλους τα δέοντα. Δεν θα βιαστώ βέβαια να το προϋπαντήσω. Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι να δούμε την οριστική έκβαση της υπόθεσης. Ακόμα κι αυτό όμως είναι κάτι σε σχέση με άλλες σημαντικές υποθέσεις του παρελθόντος και την κατάληξη που είχαν.

  Ο Εφραίμ λοιπόν θα περάσει τα πρώτα του Χριστούγεννα στη  φυλακή και μεταξύ μας, ελπίζουμε να μην είναι τα τελευταία. Είναι μια καλή ευκαιρία η Εκκλησία της Ελλάδας να καθαρίσει από αυτούς που παρασιτούν και τη διασύρουν ανά τον κόσμο, απομακρύνοντας έτσι τους πιστούς.

 Κλείνω με ένα στίχο κι ένα τραγούδι, που περιγράφει άψογα την κακή πλευρά της Εκκλησίας

http://www.youtube.com/watch?v=I8nkGi4GwKE

Διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.

 Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δικαστική απόφαση :

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11314

Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες..

   Στο ερώτημα "Τι φταίει για αυτήν την κρίση;" οι απαντήσεις είναι πολλές και διαφέρουν. Άλλος θα τα φορτώσει στον καπιταλισμό και την κερδοσκοπία των αγορών, άλλος στην Ε.Ε που μας πούλησε, άλλος σ' εκείνους που θέλουν τα -άφαντα μέχρι στιγμής- πετρέλαια μας, άλλος στους μασόνους, άλλους στους πολιτικούς -συνήθως ταυτίζονται τα δύο τελευταία-, άλλος στους Έλληνες που είμαστε τεμπέληδες και "μαζί τα φάγαμε", άλλος στους μετανάστες, άλλους στην αστυνομία κι άλλος στους δημοσιογράφους.  Την ομοιότητα μεταξύ των απόψεων και των κωλοτρυπίδων όλοι τη γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται επανάληψη. 

  Εγώ πάντως, πιστεύω πως πρώτα σαπίσαμε από μέσα, σα κοινωνία και εν τέλει φάνηκε στα οικονομικά, γιατί δεν γινόταν πια αλλιώς.  Απαρνηθήκαμε τους εαυτούς μας για κάτι που μας μοσχοπουλήσανε για καλύτερο. Και μεις μασήσαμε και τώρα κλαίμε. 

  Όχι καλή μου Ψωροκώσταινα, δε σε βάλανε στο μάτι απ' τη μανία τους να καταστρέψουν τον αρχαίο σου πολιτισμό ή να σε δώσουν στους Τούρκους. Ένας ακόμα αριθμός σε διαγράμματα πωλήσεων και στατιστικών είσαι. Καταναλώνεις; Τους αρέσεις. Δεν μπορείς να καταναλώσεις; Έχεις πρόβλημα, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, οπότε σε χτυπούν και κερδοσκοπούν σε βάρος σου. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για σένα Ψωροκώσταινα καημένη, ισχύει για όλο τον ευρωπαϊκό νότο, κι έπεται η συνέχεια.

  Το θέμα είναι, τι είναι τελικά μια χώρα, και στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα;  Μην είν' οι κάμποι; . Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι η αξιολόγηση της Moody's και της Standard & Poor's; Μπα. Οι κάτοικοι της είναι. Οι πολυσυζητημένοι Έλληνες, Αχαιοί, Αργείοι, Δαναοί, Γρεκοί, Γιουνάν εν πάση περιπτώσει. Οι Έλληνες που έχασαν την ταυτότητά που τους συνέδεε με το παρελθόν τους. Κι όταν χάσεις το παρελθόν σου, πώς να χτίσεις το παρόν; Με ποιες αξίες και ιδανικά; 

Αφού σε έπεισαν ότι όλη η λαϊκή σου παράδοση είναι ντεμοντέ (σε άπταιστα ελληνικά), σου πούλησαν νέα, έτοιμη, μέσα από διαφημίσεις για ουίσκι και lifestyle εκπομπές. Ήταν βέβαια κομμένη και ραμμένη στα υπερκαταναλωτικά μέτρα που τους βολεύουν, αλλά ποιος το είδε και δεν το ομολόγησε; 

  Κι έτσι κλείσαμε τις πόρτες μας στον Τσιτσάνη, το Μπιθικώτση και τον Μ. Θεοδωράκη για να τις ανοίξουμε στον Κιάμο, τον Πλούταρχο -τον "γνωστό", όχι φυσικά τον αρχαίο ημών πρόγονο- και τη Rihanna. Φτύσαμε τον λαϊκό "ήρωα" Ν. Ξανθόπουλο και το υπόλοιπο συνάφι γιατί δεν ήταν αρκετά ποιοτικός για το λαό μας, ενώ παράλληλα χρόνια τώρα κάθε απόγευμα βλέπουμε ξενέρωτα δράματα τύπου "Γιάγκου Δράκου" (τώρα και στα τούρκικα, αφού μάθαμε την ελληνικήν). Κολλήσαμε στους τοίχους, τυπώσαμε σε μπλούζες και εσώρουχα τον Τσε Γκεβάρα και μετά εκλέξαμε τον Καρατζαφέρη, τον Ψωμιάδη και τον Παπανδρέου (και κάθε άλλο "Παπανδρέου). 

Ε, μπράβο μας, και εις ανώτερα. 

Το θέμα δεν είναι να γίνουμε σαν τους προγόνους μας. Το θέμα είναι να γίνουμε καλύτεροι, όπως προστάζει η εξέλιξη των κοινωνιών. Να γίνουμε όμως καλύτεροι ΈΛΛΗΝΕΣ. Όχι δήθεν Ευρωπαίοι, όχι Αμερικανάκια ή Σοβιετικοί. Και δεν το λέω εθνικιστικά. Δεν είμαι εθνικίστρια. Άλλο ο εθνικισμός, κι άλλο η εθνική ταυτότητα. 

Δεν ξέρω αν μοιάζει με άρθρο ή με ακατανόητο παραλλήρημα. Σκέψεις ανοργάνωτες είναι. Ώρα να τις κλείσω λοιπόν, με κάτι σχετικό που είπε πριν λίγο καιρό ο ηθοποιός Κ. Αρζόγλου σε μια συζήτηση για τους νεοΈλληνες. 

"Οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες ζουν σαν Ευρωπαίοι, καταναλώνουν σαν Αμερικάνοι κι έτσι και τους πεις και τίποτα για την Ελλάδα γίνονται Τούρκοι."

Σας θυμίζει κάτι; 

Εμένα πολλά.

Καλό σας απόγευμα.

http://www.youtube.com/watch?v=nCZEew_IVwA&feature=related

Κι ήθελε ακόμη.

 Οι εξελίξεις μας ξεπερνούν. Συνεχώς, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο μένουμε πίσω. Βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο σκοτάδι της αμάθειας, του συμβιβασμού, των συμφερόντων.
  Και μεις τι κάνουμε; Νομίζουμε πως πολεμάμε. Μα δεν πολεμάμε. Κι αν πολεμάμε, υστερούμε. Κι αν υστερούμε, υστερούμε γιατί δεν έχουμε κοινούς στόχους, δεν αναγνωρίζουμε κοινά συμφέροντα ( και λέω δεν τ' αναγνωρίζουμε γιατί κοινά συμφέροντα έχουμε, κι ας μην τα βλέπουμε), δεν γεννάμε ηγέτες, δεν παράγουμε πολιτισμό κι ιδεολογίες.
 Ο κόσμος τρέχει γρήγορα, γιατί εμείς τον κάναμε να τρέχει γρήγορα. Πρέπει να μάθουμε τον ακολουθούμε τώρα. Να συντονιστούμε όλοι στο  ρυθμό που εμείς επιβάλλαμε στις κοινωνίες.
Υπάρχουν όμως σταθερές; Υπάρχουν αμετάβλητες αξίες; Η ελευθερία ας πούμε; Η δημοκρατία; Η ειρήνη; Η δικαιοσύνη; Γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλήξει μέσα μας; Γιατί μένουμε στο γενικό και ποτέ δεν εμβαθύνουμε; Γιατί λαοί και κινήματα που άλλοτε έδωσαν απαντήσεις και λύσεις στα παραπάνω ερωτήματα σήμερα μένουν βουβά και στάσιμα; Πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κυρίως κοινωνικές κρίσεις με λύσεις κουτσές και σκέψεις στείρες;

Δεν περιμένω απάντηση. Καθένας θα πει τα δικά του. Άλλα ο κνήτης, άλλα ο αναρχικός, άλλα ο δεξιός, άλλα ο φασίστας κι άλλα ο απλός πολίτης. Ο ζαλισμένος ανθρωπάκος. Θα ρθει όμως η μέρα που όλοι το ίδιο θα πουν. Γιατί η ιστορία μας ξεπερνά και μας επιβάλλεται. Και στην ιστορία πάντα βγαίνουν κερδισμένοι οι λαοί κι οι πλειοψηφίες. Από την Γαλλική επανάσταση και το 1821, μέχρι τη Λιβύη και την Αίγυπτο οι λαοί κερδίζουν γιατί υπερτερούν αριθμητικά και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει. Πονούν, ματώνουν μα κερδίζουν, μέχρι να δοθεί η επόμενη μάχη και να ρθει το πιο καινούριο, το πιο ανανεωτικό, το πιο ελεύθερο. Όσο πιο γρήγορα ενωθούμε, τόσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα θα ηττηθούν. Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε, ξέρω όμως ότι θα ηττηθούν, όπως τους πρέπει.

Κι όπως έγραψε ο ποιητής Μ. Αναγνωστάκης

"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω."

Ας επιλέξουμε λοιπόν τα τιμαλφή που θα σώσουμε, τις αξίες που λέγαμε παραπάνω. Τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε από τη νέα μας κοινωνία. Κι έτσι "όρθιοι σαν πρώτα" να περιμένουμε το ιστορικό κάλεσμα  που δεν αργεί.

http://www.youtube.com/watch?v=OIV7SWMYk_o

Και φέτος έχουμε Χριστούγεννα

Καλημέρα σε όλους.

1 του Δεκέμβρη σήμερα, κι η αναμονή για τα Χριστούγεννα όλο και μεγαλώνει. Κάπως πρώιμα κατά την άποψή μου, αλλά τι να κάνουμε. Σε λίγο για να κινηθεί η αγορά θα αρχίζουμε το στόλισμα απ' το Δεκαπενταύγουστο.

    Όπως και να χει, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι κάθε Χριστούγεννα κάνουμε όλοι βαρύγδουπες δηλώσεις περί φιλανθρωπίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και φτώχειας. Ευχόμαστε κι ορκιζόμαστε στον εαυτό και τους γύρω μας ότι φέτος θα αλλάξουμε τα πράγματα, φέτος θα γίνουμε παραγωγικοί, θα αγαπάμε και θα βοηθάμε το συνάνθρωπο σε ανάγκη.
 Αμ δε! Τόσα χρόνια λέμε και ακούμε τα ίδια πράγματα. Και μετά, αφού έχουμε ησυχάσει τον εαυτό μας πως βοηθήσαμε, ξεσκίζουμε τα λουκάνικα και τις γαλοπούλες γεμιστές, χωρίς καμία ενοχή. Δε λέω, καλά και τα Χριστούγεννα, και τα δώρα, και το φαγητό, κι οι φίλοι κι οι παρέες, αλλά ας γίνουμε και λίγο φιλάνθρωποι. Με την πραγματική έννοια της λέξης. Φίλος + άνθρωπος, φίλος του ανθρώπου εν ολίγοις.
 Θα αδικούσαμε ποτέ έναν πραγματικό μας φίλο; Θα τον αφήναμε μόνο στην ανάγκη; Ας μετονομάσουμε λοιπόν από φέτος το φίλο μας από Γιώργο, Γιάννη, Τάκη σε Άνθρωπο. Με το Α κεφαλαίο.
  Το πρόβλημα είναι πως οι ανάγκες φέτος είναι ακόμα μεγαλύτερες. Σήμερα ένας 13χρονος μαθητής στο Ηράκλειο λιποθύμησε στο σχολείο από την ασιτία. Η οικογένειά του δεν μπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα. Κι ας κοιτάξουμε λίγο καλύτερα στα προαύλια των σχολείων μας. Το κλασικό ταπεράκι που δίνουν οι μανάδες στο σπίτι και κάποτε το φτύναμε -χα!- ξαναγύρισε. Η εκδίκηση του ταπερακίου. Κι ακόμα, έξω από τα σούπερ μάρκετ κάνει ουρά ο κόσμος και περιμένει να βγουν τα ληγμένα γάλατα και τα μπαγιάτικα ψωμιά μπας και λαδώσει λίγο το αντεράκι του.
   Όλα αυτά είναι απλά τραγικά. Κι οι προβλέψεις για το μέλλον (των οικονομικών αναλυτών, όχι της Λίτσας Πατέρα) είναι ακόμα πιο μαύρες και δυσοίωνες. Τι να κάνουμε λοιπόν αυτά τα Χριστούγεννα; Πώς να συνεισφέρουμε; Θα πω το κλασικό των καθηγητών θρησκευτικών: Από το υστέρημά μας.
Κλείνω με το πιο ανθρωπιστικό τραγούδι που υπάρχει κατά την ταπεινή μου άποψη, και με μερικούς συνδέσμους φορέων που πραγματικά χρειάζονται τη βοήθειά όλων μας.
Άντε και καλά Χριστούγεννα!

http://www.youtube.com/watch?v=DFvkhzkS4bw



Η κιβωτός του κόσμου
http://www.kivotostoukosmou.org/kivotos/

Το χαμόγελο του παιδιού
http://www.hamogelo.gr/

Ελπίδα
http://www.elpida.org/

ΚΕΘΕΑ
http://www.kethea.gr/el-gr/%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%B7%CE%B8%CE%AE%CF%83%CF%89.aspx


Unicef
http://www.unicef.org/

Action Aid
http://www.actionaid.org/?intl=

Γιατροί χωρίς σύνορα
http://www.msf.gr/

Ερμής
http://www.amea.gr/

Διεθνής Αμνηστία
http://www.amnesty.org.gr/


 Ακόμη, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης, σε συνεργασία με τα σούπερ μάρκετ "Βασιλόπουλος" συλλέγουν τρόφιμα που θα μοιραστούν στους άπορους τις μέρες των Χριστουγέννων. Όποιος θέλει λοιπόν, πάει στο σούπερ μάρκετ, αγοράζει ότι θέλει σε ότι ποσότητα θέλει και το αφήνει στον ειδικό χώρο.

 

David, ένας μουσικός του δρόμου

Η παρακάτω συνέντευξη αποτελεί μέρος της μικρής μου συνεισφοράς στη σχολική εφημερίδα του 6ου Γυμνασίου Ηρακλείου, με τίτλο "6οπεισμα". Δημοσιεύτηκε κατά τη σχολική χρονιά 2010-11, αλλά νομίζω πως ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, οπότε γιατί να μην δημοσιευτεί κι εδώ; 

   Ιδού λοιπόν τι μου είπε ο David, ένας μουσικός του δρόμου. Πιθανότατα τον έχετε ακούσει να παίζει κιθάρα και να τραγουδά στους δρόμους του Ηρακλείου, να λοιπόν και μια ευκαιρία να ακούσετε τι έχει να μας πει: 

David, ένας μουσικός του δρόμου.

Κατεβαίνοντας τη Δαιδάλου, έφτασε στ’ αυτιά μου ο γλυκός ήχος της κιθάρας και μια μελωδική φωνή:

«Hey Joe, I've heard you shot your woman down,
shot her down, now
Hey Joe, I've heard you shot your old lady down,
You shot her down to the ground»

(Jimi Hendrix)

Ένας μουσικός του δρόμου δίνει ένα πιο ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη. Έχει καλή φωνή, παίζει ωραία. Θα μπορούσε άνετα να εμφανίζεται σε κάποια μουσική σκηνή.

Τον πλησιάζω. Είναι χαμογελαστός και κοινωνικός. Του λέω πως θέλω να γράψω ένα άρθρο για αυτόν. Δεν έχει πρόβλημα. Κατευθείαν μου δίνει τον αριθμό του και αρχίζει να μου μιλάει για τη ζωή του. 34 χρόνια μουσικός του δρόμου. Κλείνουμε γρήγορα ένα ραντεβού για συνέντευξη. Τον αφήνω πίσω μου με ένα ζεστό καληνύχτα κι ένα χαμόγελο. Στέκομαι για λίγο και ακούω:

«How many roads must a man walk down,

before you call him a man?

How many seas must a white dove fly,

before she sleeps in the sand?

And how many times must a cannon ball fly,

before they're forever banned?

The answer my friend is blowing in the wind,

the answer is blowing in the wind.»

(Bob Dylan)

Η μέρα της συνέντευξης έφτασε, και ομολογουμένως είχα λίγο άγχος καθώς δεν είχα κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το μόνο που ήξερα γι΄ αυτόν είναι ότι τον λένε David. Τα υπόλοιπα ας σας τα πει ο ίδιος:

Ε: Πρώτα από όλα, από πού είσαι;

D: Είμαι μισός Σκωτσέζος μισός Ισπανός.

Ε: Και που έμενες πριν έρθεις στην Ελλάδα;
D: Εγώ γεννήθηκα στην Αυστραλία.

Ε: Αυστραλία; Κοσμογυρισμένος! Και πώς προέκυψε να έρθεις εδώ; Ταξίδευες; 
D: Ναι. Είχα περάσει από εδώ πριν από 25 χρόνια και μου άρεσε. Πέρασα άλλες 5-6 φορές και τώρα που έχω μεγαλώσει μπορώ να μένω εδώ στο νησί και να ταξιδεύω με το μυαλό μου.

Ε: Σ’ αρέσει δηλαδή; Από όλα τα μέρη αυτό προτιμάς;
D: Μ’ αρέσει γιατί εδώ είναι Ευρώπη και στην Ευρώπη είναι πιο εύκολο να ζεις. Παρά να μένεις στην Ινδία, την Αφρική… Ο καιρός είναι καλός.

Ε: Μας κατηγορούν εμάς τους Έλληνες ότι εδώ δεν είμαστε Ευρώπη. Και συ λες ότι σ’ αρέσει γιατί είναι Ευρώπη. 
 D: Ευρώπη δεν είμαστε; Το τελευταίο σημείο στην Ευρώπη είναι.

Ε: Ένα πράγμα που σ’ αρέσει γύρω σου; 
 D: Η μουσική.

Ε: Γιατί η μουσική;  
D: Γιατί έτσι είμαι. Έτσι είναι η ζωή μου.

Ε:Και πόσο καιρό ζεις σα μουσικός;  
D: Πολύ. 34 χρόνια.

Ε:Και ποιο είδος μουσικής σ’ αρέσει πιο πολύ;  
D: Blues.

E: Αγαπημένος καλλιτέχνης; 
D:Ο Jimi Hendrix.

Ε: Λατρεία ο Hendrix… Και πως έμαθες κιθάρα; Έκανες μαθήματα; 
 D: Στην αρχή μόνος μου. Έκανα και λίγο μαθήματα με φίλους. Έτσι.

Ε: Πόσα μουσικά όργανα ξέρεις;  
D: Κιθάρα, μπουζούκι, ντραμς, σάσι, φλογέρα...

Ε: Είναι εύκολο να ζεις έτσι; 
 D: Καθόλου. Πρέπει να χεις πάντα γούστο για να ανοιχτείς στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια νιώθω λίγο πανικό. Γιατί παλιά, που ήμουν πιο μικρός, πριν 10 χρόνια ήμουνα πολύ μέσα στον κόσμο. Ήμουνα «μεγάλη φάτσα» χα, χα. Πήγαινα σε εκδηλώσεις, ήξερα κόσμο. Τώρα νιώθω λίγο γέρος και γι’ αυτό τώρα η μουσική μου πάει πιο πολύ προς το blues, παίζω πιο μόνος μου, σε πιο κλειστούς χώρους. Παλιά ήμουνα μεγάλος μουσικός, έτσι μου λέγανε τουλάχιστον. Τώρα είμαι πιο κλειστός, μέχρι να κάνω μια φοβερή μπάντα και να γυρίσω την Ελλάδα. Αυτό θέλω να κάνω τώρα.

Ε:Δηλαδή θες να ξεφύγεις από αυτό το στυλ, το να παίζεις στο δρόμο;  
D: Δεν είμαι μόνο έτσι. Έχω παίξει σε ταβέρνες, σε μπαρ, με γουστάρει ο κόσμος. Αλλά μ’ αρέσει η ελεύθερη ζωή. Και μπορώ να ζήσω έτσι. Ούτε πεινάω, ούτε κάνω ποτέ έτσι το χέρι μου να ζητιανέψω. Πολύς κόσμος γουστάρει πολύ τη μουσική μου και μου δίνει, άλλοι όχι.

Ε: Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ανθρώπους πιο κλεισμένους στα σπίτια τους, πιο μόνους. Εσύ που είσαι κάθε μέρα στο δρόμο το βλέπεις αυτό;
D: Εννοείς με την κρίση, κι αυτά;

E: Όχι μόνο με την κρίση. Η κρίση είναι κυρίως κοινωνική. Οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, στρες, άγχος, φόβος. Εσύ το βλέπεις αυτό; Έχουνε χρόνο να σταματήσουνε να ακούσουνε λίγο μουσική; D: Ναι, το βλέπω. Τα δύο τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ η Ελλάδα. Αλλά η μουσική στο δρόμο είναι παντού.  Δίνει ζωή στον κόσμο. Η μουσική είναι ζωή. Χωρίς τη μουσική θα πεθαίναμε. Πιστεύω ότι όποιου δεν του αρέσει η μουσική δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καλά.

E: Αν ήθελες να πας σε κάποιο άλλο μέρος στον κόσμο που θα πήγαινες; 
 D: Έχω πάει παντού. Πιο πολύ μου άρεσε το Μεξικό. Άνθρωποι του ήλιου.

Ε: Πώς θες να είσαι σε δέκα χρόνια;
D: Έτσι. Δεν μπορώ να αλλάξω. Αυτός είμαι εγώ.

 

 Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ ακόμη ώρα. Μιλήσαμε για τη μουσική, τα ταξίδια του David, το φεστιβάλ του Woodstock, το Μάρκο Βαμβακάρη… Θα μπορούσα να έχω γράψει 10 σελίδες ακόμα, αλλά για ευνόητους λόγους το απέφυγα. Αυτό που ξεχώρισα από τη συζήτηση με το David είναι η φράση «άνθρωποι του ήλιου». Ταιριάζει και στους Έλληνες. Ας μην είμαστε πια «οι Έλληνες της τελευταίας στιγμής», «οι Έλληνες του ωχαδερφισμού», «οι Greek lovers της πεντάρας». Ας είμαστε «οι Έλληνες, οι άνθρωποι του Ήλιου».

  Όσοι θέλετε να γνωρίσετε το David βρίσκεται συνήθως στη Δαιδάλου και τα γύρω στενά. Μην διστάσετε να το κάνετε, πραγματικά αξίζει. Και ο ίδιος και η μουσική του.