Κι ήθελε ακόμη.

 Οι εξελίξεις μας ξεπερνούν. Συνεχώς, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο μένουμε πίσω. Βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο σκοτάδι της αμάθειας, του συμβιβασμού, των συμφερόντων.
  Και μεις τι κάνουμε; Νομίζουμε πως πολεμάμε. Μα δεν πολεμάμε. Κι αν πολεμάμε, υστερούμε. Κι αν υστερούμε, υστερούμε γιατί δεν έχουμε κοινούς στόχους, δεν αναγνωρίζουμε κοινά συμφέροντα ( και λέω δεν τ' αναγνωρίζουμε γιατί κοινά συμφέροντα έχουμε, κι ας μην τα βλέπουμε), δεν γεννάμε ηγέτες, δεν παράγουμε πολιτισμό κι ιδεολογίες.
 Ο κόσμος τρέχει γρήγορα, γιατί εμείς τον κάναμε να τρέχει γρήγορα. Πρέπει να μάθουμε τον ακολουθούμε τώρα. Να συντονιστούμε όλοι στο  ρυθμό που εμείς επιβάλλαμε στις κοινωνίες.
Υπάρχουν όμως σταθερές; Υπάρχουν αμετάβλητες αξίες; Η ελευθερία ας πούμε; Η δημοκρατία; Η ειρήνη; Η δικαιοσύνη; Γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλήξει μέσα μας; Γιατί μένουμε στο γενικό και ποτέ δεν εμβαθύνουμε; Γιατί λαοί και κινήματα που άλλοτε έδωσαν απαντήσεις και λύσεις στα παραπάνω ερωτήματα σήμερα μένουν βουβά και στάσιμα; Πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κυρίως κοινωνικές κρίσεις με λύσεις κουτσές και σκέψεις στείρες;

Δεν περιμένω απάντηση. Καθένας θα πει τα δικά του. Άλλα ο κνήτης, άλλα ο αναρχικός, άλλα ο δεξιός, άλλα ο φασίστας κι άλλα ο απλός πολίτης. Ο ζαλισμένος ανθρωπάκος. Θα ρθει όμως η μέρα που όλοι το ίδιο θα πουν. Γιατί η ιστορία μας ξεπερνά και μας επιβάλλεται. Και στην ιστορία πάντα βγαίνουν κερδισμένοι οι λαοί κι οι πλειοψηφίες. Από την Γαλλική επανάσταση και το 1821, μέχρι τη Λιβύη και την Αίγυπτο οι λαοί κερδίζουν γιατί υπερτερούν αριθμητικά και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει. Πονούν, ματώνουν μα κερδίζουν, μέχρι να δοθεί η επόμενη μάχη και να ρθει το πιο καινούριο, το πιο ανανεωτικό, το πιο ελεύθερο. Όσο πιο γρήγορα ενωθούμε, τόσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα θα ηττηθούν. Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε, ξέρω όμως ότι θα ηττηθούν, όπως τους πρέπει.

Κι όπως έγραψε ο ποιητής Μ. Αναγνωστάκης

"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω."

Ας επιλέξουμε λοιπόν τα τιμαλφή που θα σώσουμε, τις αξίες που λέγαμε παραπάνω. Τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε από τη νέα μας κοινωνία. Κι έτσι "όρθιοι σαν πρώτα" να περιμένουμε το ιστορικό κάλεσμα  που δεν αργεί.

http://www.youtube.com/watch?v=OIV7SWMYk_o